Statler en Waldorf

Misschien komt het doordat Middelste Pol inmiddels is aanbeland in de tweede van de middelbare en dat bij mij nostalgische gevoelens en daadkracht oproept, maar binnen twee maanden tijd heb ik weer contact gekregen met twee van mijn oude schoolvrienden. Over vriendje B. schreef ik al eerder iets, ‘k heb hem via Schoolbank.nl opgeduikeld.

Vriendje H. ben ik op het spoor gekomen via de Hyves-account van Polletje. Afgewisseld met het zeker weten (toen al) dat Grote Pol mijn echte grote liefde is, liet ik de vlinders voor H. ook wel eens fladderen. Maar eigenlijk gewoon omdat H. zo’n leuke jongen was (is) en niet omdat ik écht verliefd op hem was. We hadden lange tijd een heel leuke, intensieve en waardevolle vriendschap. Helaas verloren we elkaar rond ’92 uit het oog.
Vriendje H. en ik hadden wel wat van de Muppetmannetjes, die van het balkon. Altijd achterin de klas, naast elkaar, hadden wij ons commentaar op de lessen, onszelf, medeleerlingen en leraren wel klaar, we hadden vrijwel hetzelfde vakkenpakket (=pret). Hij is trouwens een heel andere richting opgegaan: de lucht in (heeft een boeiend klinkende multibaan bij KLM, onder andere als steward – zie je mij al als stewardess?). Als vreemde bezigheid (lees: bezetenheid) schreven we elkaar in en buiten de les bijna onafgebroken kattenbelletjes, briefjes en brieven. De laatste bladzijden van onze schriften stonden vol met dialogen: hij een zin, ik een zin. Mijn topstuk was een brief van vijftig kantjes, vol puberonzin, maar ook wel met wat serieuzere passages, hoop ik. Als het goed is, heeft H. hem nog.
Binnenkort gaan we elkaar weer zien, samen met gezamenlijk vriendje R., die ik drie jaar geleden via Google herontdekte. Toen hebben R. en ik al samen gechineesd, heerlijk herinneringen opgehaald, foto’s bekeken en helemaal bijgepraat.
Vóór onze volgende ontmoeting met ons drieën duik ik binnenkort de berging in om eens te zoeken naar de goedbewaarde brieven van H., die neem ik dan zeker mee. Samen met een zeer melig, oud cassettebandje met de stem van vriendje R. die mij toesprak omdat ik jarig was.
Ik zie uit naar ons weerzien!

Aan ons ligt het niet

Kredietcrisis? Blijven consumeren? Aan ons zal het niet liggen:
- We kochten, terwijl ons ‘oude’ bed het nog best doet, maar het kan beter, offe, mmm, tja, ‘k zou wel wat beter willen kunnen slapen, met een rechtere rug, maarre niettemin: nieuwe luxe lattenbodems en duur multipocket-veermatras Beaumont met maar liefst vijf comfortzones (€1139,-, maar we kregen er wel gratis en voor niets een moltonhoes en twee hoeslakens bij. Pingelen wilden we wel, maar durfden we niet meer…) Bed wordt binnenkort geleverd, lang zal ik slapen in de gloria.
- een nieuwe broodbakmachine, terwijl de oude het nog wel doet, maar niet zo goed meer.
- de farmaceutische industrie en apotheek is 'blij' met mijn SLE. Elke maand slik ik voor een slordige €385,- aan felgekleurde, vrolijke pilletjes. Norit en paracetamol niet meegerekend.
- Over ons voedsel kun je hieronder het een en ander lezen. Kost ook geld.
- En last but not least we hebben nu ook rode keukenhanddoeken, pannenlappen, ovenhandschoenen en theedoeken. Ik overweeg nog rode vaatdoeken en rode schuursponsjes (waar te koop?) aan te schaffen.

Maar met een nieuwe kachel wachten we nog even. Vorig jaar waren de schoorsteenvegers nogal bot. Ze vinden ons huidige lieve, oude warmhoudertje waar Kleine Pol zo graag op zit, voor ligt of tegenaan hangt, een onhandige rotkachel en kondigden aan hem dit jaar niet meer terug te plaatsen. Kwamen ze met een dure folder aanzetten met foeilelijke, nieuwe gashaarden, zoals dat dan moet heten. En ja, ze dreigden zelfs met koolmonoxidevergiftiging. Volgende maand komen ze weer, hou even in de gaten of ik dan nog wel blog. Bij ernstige radiostilte graag even 112 bellen.
De wasmachine van 23 jaar oud, jawel, die zelfs zo'n vier jaar katoenen luiers poepschoon waste, doet het nog steeds. Die vervangen we lekker ook niet, kicken gewoon.
En Kleine Pol informeerde vanavond eens voorzichtig naar de aanschaf van een derde computer. Ook daarmee wachten we nog. Maar niet vanwege de kredietcrisis.

Over eten en overeten

Laatst stonden deze foto’s in de krant. Titel van het artikel: Dode zeehond of de kiloknaller op tafel. ’t Is vast niet duidelijk te zien, vandaar even een toelichting: links een gezin uit Ecuador, rechts uit Duitsland. Links negen personen, rechts vier. Links en rechts hun beider weekboodschappen. Ik heb er een tijd geboeid en geraakt naar zitten kijken. In het bijbehorende artikel stond ook veel lezenswaardigs. Zoals dat evenveel mensen op de wereld lijden aan ondervoeding (1 miljard) als 'lijden' aan overvoeding.
In Enschede is een tentoonstelling van foto’s van deze fotograaf, Peter Menzel, te zien en er is ook een fotoboek uitgekomen en dat wil ik eigenlijk wel aanschaffen. Deze fotograaf is de wereld over gereisd en heeft foto’s gemaakt van mensen en hun eet-, koop- en kookgewoontes.

Nu maken De Pollen behoorlijk bewust keuzes: we eten biologisch vlees (maar soms ook niet, te weinig ook vegetarisch) en ook zo mogelijk biologische groente, fruit, meel enzo, maar dan weer meestal geen melkproducten (waarom eigenlijk niet?), we kopen fair trade alternatieven, maar bananen worden natuurlijk altijd hierheen gevlogen of verscheept en onze appeltjes komen uit de Betuwe…, we eten vaak met de seizoenen mee, wat het land op dit moment schaft. Vorige week heb ik een heerlijk stamppotje gemaakt met Edese aardappels, Edese winterwortel, vis (vast uit een verre zee) en een simpel sausje met echte Doesburgse mosterd. Wat gaf dat veel voldoening!
Maar even eerlijk: ik ben niet altijd consequent. Hoe moeilijk is het soms om niet voor het lekkere te kiezen, maar voor het duurzame of het gezonde, niet voor je portemonnee, maar voor de kwaliteit, de eerlijkheid of het milieu, niet voor vijf minuten fietsen naar Appie die alles voor het grijpen heeft, maar voor twintig minuten naar de zorgboerderij met een klein aanbod.
En dan is het ook nog zo, dat het máár om voedsel gaat. Bij groenten maken we andere keuzes dan bij vlees. Maar ook vlees blijft voedsel en blijft van een andere orde dan bijvoorbeeld ons geestelijk voedsel. Ik bedoel: het moet je leven niet gaan overheersen.
En je doet het ook nóóit goed: fair trade komt van ver, van ver is niet goed voor het milieu, als de hele wereld biologisch zou eten, zou de wereld te klein zijn.

In een ander artikel over Michael Pollan, een man met goede ideeën, spreekt hij over de supermarkt en de hoeveelheid voedsel die daar te vinden is die je overovergrootmoeder niet zou herkennen als voedsel en de enorme hoeveelheid voeding die uiteindelijk is gebaseerd op maïs en soja. Dat voedsel is pas eentonig (en zout!), veel eentoniger dan creatief omgaan met eten met de seizoenen mee! Zijn negen regels spreken me wel aan:
1. Eat food. Though in our current state of confusion, this is much easier said than done. So try this: Don’t eat anything your great-great-grandmother wouldn’t recognize as food.
2. Avoid even those food products that come bearing health claims
3. Especially avoid food products containing ingredients that are a) unfamiliar, b) unpronounceable c) more than five in number — or that contain high-fructose corn syrup.
4. Get out of the supermarket whenever possible
5. Pay more, eat less
6. Eat mostly plants, especially leaves
7. Eat more like the French. Or the Japanese. Or the Italians. Or the Greeks.
8. Cook. And if you can, plant a garden
9. Eat like an omnivore

Het blijft zoeken naar een balans. Over eten en overeten gesproken.

Trouwens: mosterd bij de maaltijd helpt bij de vetvertering! Geleerd van de mosterdmolenaar in Doesburg.

Fototentoonstelling Hungry Planet - what the world eats. Foto’s van Peter Menzel, t/m 30 maart, Universiteit Twente Vrijhof Cultuurcentrum, Drienerlolaan 5 Enschede. www.cultuur.utwente.nl. Boek: Peter Menzel (foto’s) en Faith d’Aluisio (tekst), ’Hungry Planet - What the World Eats’, Material World Books / Ten Speed Press 2005, €38,99, ISBN 1 58008 681 0.

Laag-bij-de-gronds

Die lenzen bevallen prima. Vanmorgen zaten ze zomaar in totaal drie pogingen. Had ik weer tijd óver! Geen randen, geen vieze glazen, ze zakken zelfs niet af. En prima zicht, ook nog.

Eén nadeel: met bril op heb ik een vrachtwagenchauffeursperspectief. Dan lijkt het wel of ik op mijn fietsje hoog boven het wegdek zoef, of dat ik minimaal tien centimeter langer ben, maar met lenzen dus niet. Ik lijk wel een dwerg, de vloer oogt erg dichtbij en het lijkt alsof ik er elk moment op kan vallen en op mijn fiets denk ik op een echte Loekie-fiets te zitten.


Een laag-bij-de-grondsnadeel! 't Zal wel wennen. Ook wel goed voor mijn ego.

Veertien - deel 4

Elke dag weer vraag ik Elias: 'En, hoe was het op school?'
Elke dag weer antwoordt hij niets meer of minder dan: 'Oooh, goed hoor...'
Natuurlijk vraag ik wel door, heel pedagogisch en liefdevol verantwoord, maar het levert doorgaans niet veel meer informatie op.

Vind je het gek dat ik elke dag zijn cijfers check op het fijne ouderportal van de website van zijn school? Helemaal fout natuurlijk: eigen verantwoordelijkheid, loslaten, vrijheid, vertrouwen hebben in je eigen kind, blabla, maar ik ben gewoon een enorme controlfreak. Heel verkeerd. Heeft iemand een tip?

Wasrek

Polletje verklaart: 'Ik wil een wasrek.' Hij bedoelt een wasbord, een sixpack, een gespierde buik, maar hij is dusluuktisch, dus vandaar.
Om zijn nieuwgestelde doel te bereiken doet hij wat halfwassen buikspieroefeningen op onze zachte bank die echt geen zoden aan de dijk zullen zetten. Hij bekijkt zijn buik eens kritisch en ziet inderdaad nog geen verschil. Als hij van mij hoort hoe body-builders trainen, verandert hij zijn plan. Dan maar een goede handstand beheersen. Maar ook dat is lastig. Als je die armpjes van hem ziet, is dat ook geen wonder. We noemden Polletje altijd al gekscherend Tarzan, vanwege zijn indrukwekkende lichaamsbouw, not. Inmiddels oefent hij de kunst van het maken van een hoofdstand: een handstand, maar dan steunend op zijn hoofd. Met een zacht kussentje eronder.
Dinsdag gaat hij weer naar fitness, misschien wordt het ooit nog wel eens wat, de wil is er. Maar het zal nog even duren. Ik hou je op de hoogte.

Paniek in mijn ogen

Vanmiddag even een paniekmoment beleefd. Na vier uur wennen moesten mijn probeerlenzen er weer uit en dat ging links niet zo gemakkelijk en snel als ik wilde. Doodeng vinnikdat, zo prikken en peuteren in je eigen oog. Ik zag mezelf al teruggaan naar die vreemde man in dat donkere kamertje met een enorm rood, gezwollen en tranend oog. Ik zie er al tegenop om morgen die lenzen er weer in te doen. Maar het is de moeite waard, want de wereld zonder randen en eeuwig afzakkend brilletje ziet er een stuk mooier uit.

Moeten en grenzen

Ik moet zoveel van mezelf.
Vandaag is het:
- de keuken grondig poetsen, herinrichten en beetje pimpen,
- een rokje naaien en
- afvallen.
Lukt vandaag van geen kant. Alleen maar moe. Slecht geslapen enzo. En o ja, SLE.

En voor de lange termijn zijn dit er een paar:
- Leuke, enthousiaste, energieke, inspirerende vrouw en echtgenoot, ideale, vrolijke moeder zijn. - Altíjd een leuke, opgeruimde, frisse keuken.
- Minstens tien kilo lichter (liefst gisteren).
- Een SUPER-intern begeleider zijn, die luistert naar ouders, die hen begrijpt, doeltreffend informatie geeft, goede gesprekken voert en hen vooruit kan helpen, die collega’s ondersteunt en begeleidt, bij kinderen ziet wat ze nodig hebben en nooit in conflict komt met tegengestelde meningen en belangen. Altijd goede harmonie.

Maar eerst moet ik m’n grenzen leren herkennen en respecteren. Aanvoelen wanneer iets te veel is en dan gewoon stoppen. Of iets niet doen. Owww. Zooo Moeilijk.

Vandaag heb ik twee planken schoongemaakt. En wat rode spulletjes bij elkaar gezocht en erop gezet. Het melkkannetje kreeg ik van vriendin I., waarmee ik gisteren in Zutphen was.
Ik kan trots op mezelf zijn! Want ik heb vandaag máár twee planken schoongemaakt.
Vandaag is er nóg een stukje dag. En ik ga lekker lezen. En morgen is er weer een hele nieuwe dag. Voor nog een plank, of een keukenkastje, of twee.

Oma

Gisteren was ik dus in Zutphen, waar mijn oma ook woont. Zoveel herinneringen, vaak gelogeerd, zo'n lieve, leuke, sterke, humoristische oma.
Maar nu is ze 96 en dat is ouououd. Niet dement, maar wel 'weggezakt' in de loop van de jaren. Ik wilde haar weer even zien, haar even voelen en ruiken en een kusje geven, dus ik ging naar de groepsverzorging. Ik wist het wel: ze zou me niet herkennen. Misschien een vage reactie als: ahh, ja, dat is familie. Maar ook dat gebeurde niet. Het was mijn oma wel, die me steeds even vriendelijk en welwillend toeknikte, met nog steeds die leuke, lieve lichtjes in haar ogen, maar het was zo raar: geen wederkerigheid in de herkenning. Mijn hart maakte sprongetjes van liefde, van blijdschap haar te zien, maar bij haar gebeurde dat dus niet.
Ik maakte een foto van haar. Ze tuitte even haar lippen om te laten zien dat ze zo'n apparaatje maar wát chic vond, of zo, maar ook dat was sociaal wenselijk gedrag. Die foto zit me niet lekker. Als ik door zomaar een wildvreemde enthousiast gefotografeerd word, vind ik dat niet leuk. Die foto hou ik voor mezelf. Of ik wis hem misschien wel.
Het beeld van mijn lieve, iets minder oude oma blijft toch wel vast in mijn geheugen staan.
Dag lieve oma met je rode frambozensnoepjes, met je eeuwig gevulde plastic slagroomkan-klopper, met de vieslekkere geur in je servieskast, met je mooie schilderijtjes, etsjes, boetseerwerkjes, met je foto's van alle kleinkinderen in je slaapkamer, met je prachtige boeken in de kast, met je rommeltuintje en -huisje, met je franse slag, met je zilveren suiker- en roomstelletje, met je geld voor heel veel ijsjes op één dag, met je prikvloerbedekking en het wc-tje half buiten, met de televisie die altijd aan mocht. Je bent lief.

Date

Zaterdag heb ik een date. Met een man. Een vreemde man. Hij zal, in een donker, afgelegen kamertje, diep in mijn ogen kijken en wellicht mijn blik op de wereld binnen het uur grondig veranderen.
Grote Pol weet ervan EN vindt het goed.




Flauw: het is gewoon een contactlensspecialist.

Blogbrothers

Als ze
A. elkaar niet uitdagen,
B. geen échte ruzie maken en
C. er geen derden bij zijn,
zijn De Polletjes de beste maatjes. Van jongs af aan is Elias de trouwste vriend en het grote rolmodel voor Luuk. Gelukkig krijgt Luuk steeds meer zijn eigen identiteit, komt hij steeds beter voor zichzelf op en maakt hij meer en meer zijn eigen keuzes. Hoe verschillend ze ook zijn, de broertjes vinden elkaar in veel zaken en kunnen het dus meestal prima met elkaar vinden. Samen hutten bouwen, samen legerspulletjes verzamelen en er eindeloos over discussiëren, samen hangen op de bank en tv staren, samen computeren, samen bekvechten en samen zich vervelen (schijnt leuk te zijn).
Sinds kort hebben ze er een nieuwe hobby bij, daarvoor functioneerde ikzelf als hun rolmodel: bloggen. Ze zijn echte blogbrothers geworden en schrijven eensgezind en in volle vrede en harmonie hun belevenissen op hun eigen webstekje. Hoe goed is het als broeders tesamen bloggen...
Voor als je geïnteresseerd bent, hier de link: http://www.blogbuddys.blogspot.com

Trillerig dagje

Vandaag was ik er weer, in mijn rode brandweerwagentje, maar met keurig aangepast tempo. Maar het was wel een trillerige dag. Elke avond slik ik 0,00000025 gram (klopt toch, Bert? = 0,25 microgram) ‘actieve kalk’ en da’s nodig, want mijn nieren maken het niet meer aan. Ik voel mijn wervelkolom gewoon trillen als ik net uit bed kom of een beetje meer moe dan normaal ben. Dat pilletje lijkt nog niet echt te helpen (geen wonder met die ongelooflijke dosering, denk ik dan met mijn boerenverstand), oppassen dat ik niet krimp (je schijnt 3 centimeter korter te kunnen worden, dan heb ik mijn lengte nog minder mee t.o.v. mijn gewicht…) of fracturen oploop. ’t Schijnt dat veel SLE-patiënten ongemerkt met een wervelfractuur rondlopen, ook vanwege de botontkalkende werking van de medicijnen.
Toen ik in een patiëntenblad las dat 59% van de SLE-patiënten niet (meer) betaald werkt, trilde ik ook. Ik wil absoluut bij die andere 41% blijven horen.
De Polletjes hadden ook een trillerige dag. Ze waren op de hei waar ze met een aantal mariniers in opleiding gezellig mochten meeoefenen en een heuse marinierslunch aangeboden kregen (zachte bolletjes en zo’n zakje sap met onhandig rietje). Dat alles was natuurlijk het Walhalla voor ze, ware het niet dat aan het eind van deze perfecte dag één van De Polletjes zijn camera kwijtraakte. De klojo’s kwamen gewoon op de afgesproken tijd naar huis, terwijl we juist voor dat soort noodtoestanden een heus mobieltje hebben aangeschaft. Thuisgekomen sloegen de emotie (schrik en verdriet) en vermoeidheid toe en kwamen er tranen, trillingen en bevingen los. Na wat chocola en andere snelle suikers zijn ze weer helemaal terug naar de hei gefietst (ter pastorale ondersteuning ging Grote Pol met zijn schaapjes mee) en was de camera gelukkig snel weer gevonden.
Grote Pol was vandaag ook trillerig. Hij heeft het weer eens aan zijn darmen. Maar dat getril gaat snel weer over, gewoon met Norit. We slikken wat af...

Veertien - deel 3

Veertien is ie, en vandaag had hij op 95% van onze conversatie óf een weerwoord, óf kritiek, óf een puberoogbeweging, óf een belangrijke niet-mis-te-verstane aanvulling, óf een diepe PFFFFFffffff.
Maar vanavond was ie als een klein kind zo blij met z'n kant-en-klare-puddinkje-met-aardbeiensaus. Als een kleuter likte hij het bakje uit en met rode saus op zijn neus en zachte wangetjes zag hij er weer uit als een lief, onschuldig jongetje. En diep van binnen is ie dat ook.

Carrousel

De afgelopen maanden lijk ik net een kind in een carrousel. Emoties en gedragingen volgen elkaar in snel tempo op en het lijkt alsof er voor elke dag, voor elk uur, voor elk moment wel een passend plekje is.
Meestal zit ik in het rode, energieke brandweerwagentje. Strijdbaar. Doorgaan. Werken. Er zijn voor De Pollen. Net doen alsof er niets aan de hand is en brandjes blussen. Grote en kleine.
Soms zit ik in het zilveren, ranke vliegmasjientje van de hoop. Hoog boven de wolken. Stralend zonlicht, uitkijkend over de hele wereld en nog veel verder. Weten wat er komt en dat het goed zal zijn.
Vaak lig ik in een heerlijk groot bed, met warme dekens, zachte kussens en lieve knuffels. Warm, geborgen, maar wakker. Jammer genoeg kan dat bed plotseling veranderen in een groene, vuurspuwende draak, als ik nachtmerries krijg, een michelinmannetje-ervaring heb of als de wanhoop even toeslaat.
De zijspan van de blauwe motor is een geliefd plekje. Ik laat me rijden en verwennen door al die lieve mensen om me heen die op allerlei manieren voor me zorgen.
Maar die zijspan kan veranderen in een plekje waar ik onmacht en schuld voel. Ik zou veel meer willen kunnen doen. Mijn energie is soms gewoon helemaal op en dan voel ik me alleen maar afhankelijk.
Het plekje op de achterbank van de grote gele bus is favoriet. Kijken naar de medepassagiers. Zien wie ze zijn, hoe het met ze gaat en me zorgen maken over hun kwetsbaarheid en verdriet hebben over het leed in de bus. Maar ook warm worden van de liefde en de blijdschap die er heerst.
Het gestippelde, dansende paardje is altijd even leuk. Daar zit ik op als ik zo’n dag heb dat ik van alles wil doen, zoals gisteren bijvoorbeeld. Huppelend van het een naar het ander en met de hoefjes lekker buiten de paadjes gaan. Maar ’s avonds kom je er dan achter dat er allerlei hekjes stonden en dat je die stomweg over het hoofd hebt gezien. En dan ben je alleen maar MOE.
Vandaag is er de sprookjesput en ik zit erin. Geen zin in het rode brandweerwagentje, geen energie voor het gestippelde paardje en geen behoefte aan de gele bus. En zelfs niet in de zijspan. Terug naar mezelf. En ik weet dat het niet goed is, maar ik kom er lekker niet uit. Even niet: ‘Ik zou eigenlijk…’ Even toegeven en zeggen: ‘Ik ben gewoon ziek.’

Genietmomenten

7.23 uur. Ik word wakker in mijn warme bedje en hoor de vogels fluiten. Ook die gekke vlaamse gaai, die perfect een mauwende poes imiteert. Heerlijk, het voorjaar begint weer. 's Avonds hoor je zo af en toe ook de liefdesliedjes van merels.

8.25 uur. Rustig opgestaan en heerlijk alleen beneden met de krant. Kopje thee erbij.

9.33 uur. Foto gemaakt van een prachtig bloeiende amaryllis. Verjaardagscadeautje van G. & A., nooit gehad zoiets, maar een wonder dat zoiets moois uit zo'n dorre bol komt.

10.25 uur. De zaterdagsudoku (de moeilijkste van de week) in de krant opgelost. Halverwege met het cryptogram. Echte zaterdagtraditie: lekker lang turen, dan weer op het cryptogram, dan weer even de sudoku.

11.24 uur. Ook het laatste woordje in het cryptogram is ingevuld. Ik ga de oplossing weer inzenden, ik wil ook wel eens een boekenbon winnen.

12.15 uur. Eventjes harp gespeeld. Kom ik anders nooit aan toe, vandaag wel. Lekker.

13.20 uur. Op de markt twee grote knopen gekocht voor de bodywarmer die ik aan het naaien ben. Het lapje was afgeprijsd van €69,95 per meter, naar €9,95 per meter. Dat was ook al zo'n genietmoment.

14.30 uur. Met Grote Pol maak ik een fietstochtje naar een kachelzaak. Langs de spoorlijn, mooi uitzicht rechts. Stinksloot links geeft niet. Nieuwe kachel wordt niets, scheelt ook weer geld.

15.33 uur. Mooi vaasje gekocht bij de kringloopwinkel voor bij de verzameling.

17.15 uur. Besloten zelf een lijst voor een spiegel te gaan maken. Leuk idee erbij voor op mijn lijst.

18.07 uur. Blogje geschreven en gepubliceerd. (Ja, die tijd die eronder staat, klopt niet.) Heerlijk geurtje van tomatensoep in huis. Lekker vers stokbrood.

Moeders zonder 'aanwezige' mannen, kinderen zonder 'aanwezige' vader

Ik wil jullie heel veel kracht, geduld, wijsheid, liefde en vrede in je huis en in je hart toewensen. Jullie zijn in mijn gedachten. Ook om jullie heb ik een potje met tranen gehuild.

Vader

Wat me dan wel enorm boeit op tv is het programma Family Matters. Volgende week de laatste uitzending, maar op Uitzendinggemist.nl natuurlijk nog helemaal terug te zien.
Onder leiding van coach Keith Bakker zijn vier gezinnen met een moeilijke puber in de Pyreneeën op 'kamp' om aan hun problemen en relatie te werken. Van de coachstijl van Keith Bakker kan ik veel leren voor mijn werk. Maar wat deze serie vooral verheldert, is hoe belangrijk een goede vader is voor zijn gezin. De vader van gameverslaafde Mike is weliswaar aanwezig (twee van de vier vaders zijn letterlijk en figuurlijk verdwenen uit het leven van hun kinderen), maar heeft zijn zoon niets te bieden qua vaderschap. Zijn eigen vader had dat ook niet. Het is een lege relatie, een nietszeggende slappe toestand, die de ontwikkeling van Mike al jarenlang blokkeert. Een verloren kans, wat zonde van deze mensenlevens.
Wat ben ik blij en dankbaar met Grote Pol, die dagelijks stoeit en knuffelt met De Polletjes, die lief en consequent is, die rechtvaardig is en met zijn hand over zijn grote, lieve hart kan strijken, die zielsveel van ze houdt en ze houden ook van hem, die er altijd voor ze is en zal zijn.
Het bijzondere is dat ook Grote Pol een 'afwezige' vader had. Hij stierf toen Silvester tien was, daarvoor was hij altijd aan het bikkelen in zijn (honden)baan als vertegenwoordiger en ook vaak overspannen. Nee, Grote Pol heeft het vooral van een ander Voorbeeld! Geweldig, hè?

Molmoe

Jarenlang leefde ik maanden toe naar elk nieuw seizoen van Wie is de mol? En als het dan ein-de-lijk zover was, installeerde ik me op de bank, pen en papier bij de hand, kinderen voortijdig afgevoerd naar bed, Silvester de deur uit, geluid hard (liefst met koptelefoon) en alles ook opnemen om achteraf terug te kunnen spoelen. Lijstjes bijhouden, website bestuderen, Molgesprekjes met meekijkende ouders en collega's op school en de dagen aftellen tot de nieuwe aflevering. De afgelopen twee jaar keken De Polletjes ook mee, onder de strikte voorwaarde van absolute stilte tijdens het gehele programma. Geen chips, want dat kraakt.
Maar dit jaar kan het programma me niet meer boeien. De aflevering van afgelopen donderdag staat nog klaar op de harde schijf en ik taal er niet naar. De Polletjes vragen er ook niet om, maar ach, zij hebben belangrijker dingen aan hun hoofd (kogels en aanverwante artikelen). Wat is dit? Ligt het aan mij? Of aan de AVRO? Ben ik uiteindelijk MOLMOE?

Twee lijstjes

Polletje verveelde zich weer eens. Zijn broer gaf hem een tip: maak een lijstje van dingen die je kan doen als je niets te doen hebt. Goeie tip. Polletje ging aan het werk en kwam na een kwartier met deze deels onrealistische en wat dwarse opsomming:
- tv,
- lezen,
- tekenen,
- eten,
- herrie maken,
- koek maken,
- kaars maken,
- mollen (= iets slopen),
- schrijven.

Ikzelf heb nu ook een lijstje. Voor als ik weer energie heb. Eerder had ik nooit zo'n lijstje. Geen idee wat ik leuk vond, wat ik nou écht wilde. Er waren wel 'moet-lijstjes', maar dat is toch echt andere koek. Ik voelde me alleen maar lamlendig en moe. Nu, doordat de diagnose gesteld is, en dat op een bepaalde manier rust en ruimte geeft, maar vast ook door pepmiddel Prednison, bruis ik opeens van plannen:
- op verjaarsbezoek bij I. (ze is bijna wéér jarig...),
- op verjaarsbezoek bij T. (idem),
- op kraambezoek bij R. (hij is nog maar 6 weken, valt mee),
- voeding kopen bij (liefst bio)boeren in de omgeving, koken en bakken,
- berging en trapkast grondig opruimen en herinrichten,
- vaker naar dingen van de kerk,
- meer muziek maken, evt. weer lessen volgen,
- iets moois tekenen, of iets met lapjes, wol etc.,
- dagjes weg met de trein, leuk naar Zutphen of zo,
- korte cursus edelsmeden, boetseren, glas in lood maken of zo,
- eettafelstoelen schuren, beitsen en lakken,
- eens een keertje op bezoek bij 'kleine' broer (ik ben vast welkom) (en vele anderen),
- naar diverse musea,
- een lekkere strand-, bos- of heiwandeling maken,
- fietsen naar Santiago de Compostela, de Achterhoek of Friesland of zo,
- studeren, orthopedagogiek of zo.

Alleen dus nog maar wat meer energie. En dan....
Maar eerst maar eens leren grenzen te stellen aan mezelf en te ontspannen als het kan en moet.

ps. Als jullie nog een oud te slopen apparaat hebben, houd ik me aanbevolen voor Polletje.

Stroopkoek

Vanmiddag even een stroopkoek gemaakt. Kostte nog geen tien minuten. Het recept stond een paar weken geleden in Trouw en ik geef het maar even door, want het is wat mij betreft een groot succes hier. Of alle Pollen het daarmee eens zijn, merk ik morgen wel. Supergemakkelijk en erg lekker. Variëren kan alle kanten op. Met chocoladestukjes, stukjes fruit, noten, tuttifrutti of gember kan ook.
Grote cakevorm (2 liter) invetten met boter en bestuiven met bloem. Oven voorverwarmen op 150 graden.
In een kom:
375 gr zelfrijzend bakmeel (evt. gezeefd, hoeft niet)
150 gr suiker (ik gebruikte basterdsuiker)
225 gr (appel)stroop (pot op weegschaal, eruit scheppen wat je nodig hebt, scheelt geklieder)
2 eieren
2 dl melk
250 gr rozijnen (of fruit dus)
100 gr sucade (of iets anders lekkers)
1 eetlepel koekkruiden (of alleen kaneel of zo).

Alles zo'n beetje door elkaar roeren, in de vorm gieten en 90 minuten in de oven.
Ik hou wel van dit soort recepten, lekker basaal. Van de week ook al 'ambachtelijk' cranberrysap gekookt, ik leef er helemaal van op. Goed tegen blaasontsteking ook nog.

Dusluuksie

We vermoeden al een tijd dat Luuk dyslexie heeft. Gelukkig niet heel erg, maar genoeg om er op school toch last van te hebben. Bij mij op school sprak ik woensdag nog een dyslexie-expert van de schoolbegeleidingsdienst die het had over het taalgebruik van dyslectici. Ik wist het al wel, maar het is prettig als weer bevestigd wordt dat woordvindingsproblemen bij het beeld passen. Ook voor Luuk is het telkens weer bevrijdend te horen dat hij er waarschijnlijk zelf niets aan kan doen. Toch een soort van statusherstel. Om telkens verbeterd te moeten worden, lijkt me inderdaad geen pretje, ik zou er echt niet tegen kunnen.

Gisteravond gingen we uit eten en dyslexie was ook een van de tafelonderwerpen. Luuk denkt meer in beelden, waar wij al meteen woorden denken, zei hij er zelf over. En dat zou goed kunnen kloppen. Een aantal voorbeelden van Luuks slordige taalgebruik passeerden de revue en eigenlijk is het soms best vermakelijk en creatief gevonden wat ie uitkraamt. Maar vaak ook tenenkrommend. Een paar dusluuktische voorbeelden uit de afgelopen jaren:

- In groep 3, 4 en ook nog wel in 5 was 5+ 3 zo ongeveer 7. Volgens mij rekent ie nog steeds zo'n beetje op die manier.

- 'Haar' wordt 'hem', 'zij' wordt 'hij' als ie niet rustig nadenkt. Of komt dat doordat hij geen zusje heeft?

- Vastgeroeste foute woorden: levertijd (leeftijd) en spiciaal (speciaal). Voltooid deelwoorden van sterke werkwoorden zijn ook een ramp.

- Op het getal twaalf kon ie nooit komen. Hij moest altijd eerst even tellen in zijn hoofd (10, 11, 12).

- Vorig jaar zag ik een witte lange jurk hangen in een winkel. Ik liet hem Luuk zien en hij verzuchtte meteen: 'Oh, mama, ga je nu al voor de dérde keer trouwen?' (?)

- Luuk biedt aan een bladzijde om te slaan: 'Moet ie omgeduwd worden?'

- Luuk heeft geen zin om even naar boven te lopen: 'Jaaah, ik zit op blote sokken, hoor!'

- Een in elkaar gedraaid slingertouw aan een boom is 'ingerekt.'

- Geen stokstaartjes in de dierentuin, maar stokstijfstaartjes.

- 'Mijn oma is vandaag jarig. Of nou ja, ik weet het niet precies of het vandaag is, maar wel dit jaar, hoor!' (Tijdsbegrip is ook zwak.)

- Jozef = Jozes, Mozes = Mozef.

- De barmhartige Samaritaan tilt de gewonde man op zijn egel.

- Ooit gehoord van de Slag bij Otterlo in 1815?

- Koolmeesje = witcolaatje

- Grabbelton = friemelbad

- Vijfde gebod: er zijn vaders en moeders.

En die moeders zijn loeders, want die zetten gewoon alles op zijn blogspot. Maar Luuk vindt het wel goed, hoor. Als je maar weet dat hij er niets aan kan doen, want hij is dusluuktisch.

Blauwe band

Elias deed vandaag bij judo zijn Blauwe Bandexamen en is GESLAAGD. Hij vertelde dat alle verplichte worpen goed gingen en dat hij wel 35 vrije worpen kon demonstreren voor de tijd om was. Silvester: 'Je slaagde dus met verve!' Elias: 'Nee, met álles!'

Goed hè? Elias is sportief.

De Boodschappenfiets

Gisteren heeft Silvester hem achtergelaten bij de fietsenmaker. Die heeft er de laatste handige onderdelen afgehaald en op onze nieuwe oude boodschappenfiets gezet. Ik heb niet eens afscheid van hem kunnen nemen.

Het was ook een rotfiets, eigenlijk.

Met geld dat we bijna viertien jaar geleden op een bizarre manier en om een zeer tragische reden kregen, togen we naar de fietsenhandel van de Gebroeders Valkenburg. Oude, lieve, schattige, sympathieke mannetjes, zonder veel verstand van moderne fietsen met wel vijf versnellingen.

Met Elias in de draagzak maakte ik de eerste ritjes. Fietskarren bestonden nog niet. Al gauw kwam er een voorzitje op, een windscherm, een stevige standaard en een verlengde bagagedrager om de buggydrager aan te bevestigen. En enorme fietstassen. De fiets bleek een maandagmorgenmodelletje te zijn. De versnelling heeft het nooit, maar dan ook nooit, goed gedaan. De fiets is ettelijke keren door de Gebroeders nagekeken, streng toegesproken, versteld, teruggestuurd naar de Gazellefabriek. Het mocht niet baten. We kregen zelfs het verwijt van die lieve mannetjes er zelf niet goed mee om te gaan.

Toen ik een keer de post uit de brievenbus uit het trappenhuis wilde halen, zette ik de fiets met Elias en al tegen een muur. De fiets viel om en Elias liep een enorm blauw oog op.

Toen Luuk kwam, verhuisde Elias naar het veel ongezelliger achterzitje. Als Luuk niet meefietste, zat Elias nog knus voorop, zijn beentjes in een rare hoek om er toch in te passen. Om alle boodschappen mee te krijgen, kwam er ook nog een fietsmandje aan het stuur.

Op die manier zijn duizenden kilometers verreden. Silvester meestal solo op zijn fijne fiets, ik met buggy, fietstassen, Elias en Luuk. We zijn nooit ver weg geweest. Alles in een straal van hooguit twintig kilometer rond Ede.

Acht jaar geleden kocht ik een nieuwe fiets en werd deze fiets De Boodschappenfiets. Altijd stond ie buiten voor de deur, ritjes tussen huis en station en huis en AH en misschien een kilometer verder. Inmiddels deed alleen de tweede versnelling het nog maar. Duizenden kilo's boodschappen heeft ie vervoerd. Er groeide mos op de megaboodschappentassen.

Toen Silvester een keer achterop bij mij meeliftte naar het station, brak een stukje van de as waar een spaak van het achterwiel in bevestigd was. Een andere fietsenmaker, de Gebroeders zijn met pensioen en/of overleden, boorde een nieuw gat, stak er een langere spaak in en zei: 'Misschien houd ie het nog een maand of wat.' Dat was zes jaar geleden.

Toen ging de linkerrem permanent 'werken'. Met die bult waar we met volle boodschappen óp moeten was dat geen pretje. Na jaren van misplaatste zuinigheid, van wikken, wegen, repareren en uitstellen namen we een kloek besluit: er komt een nieuwe oude boodschappenfiets. En die is er nu. Hij staat voor de deur. Via Marktplaats voor een zacht prijsje gekocht. We gaan er nog jáááren van genieten.

Maar ik heb geen afscheid kunnen nemen van die oude, fijne rotfiets.

Boksbui

Oorzaak: Luuk heeft een beweegidee. Stimuleren! Gebruik van maken! Alles kan en mag hier. The sky is the limit. Wij zijn een sportief gezin, dus!

Gevolg: helder licht in de keuken!

Hoofdpijntrui

Kleren maken de man, Elias heeft het door. Sinds een maand draagt hij bijna onafgebroken zijn originele, enige echte, zwarte commandomuts, sinds een week is dat tenue uitgebreid met een echte legersjaal. Zo'n arafatvod, maar dan groen, zeg maar. Staat hem eerlijk gezegd best leuk. Ik denk alleen niet dat de meisjes van zijn leeftijd erop vallen, maar dat is ook niet zijn doel. Het tegendeel zelfs.

Vandaag in de personeelskamer ging het gesprek over kleuren van kleren. Over paarse vestjes en het modieuze grijs, dat nu iedereen draagt en eerder wat saai werd gevonden. Maar met een wit shirtje eronder staat het dan wel weer leuk. Ik luisterde alleen en realiseerde me dat ik me in elk geval vandaag niet bewust met kleren bezig had gehouden:

vanmorgen was het tijd voor mijn vaalgroene 'hoofdpijntrui' die ik gedachteloos uit de stapel griste en aantrok. Ik had hem nodig. Hij is niet flatteus, model: zak, hij haalt mijn kleur (welke kleur?) niet op, hij kleedt niet af, maar hij zit zo heerlijk, dat ik me daardoor de hele dag iets minder rot voel.

Dus zie je me rondsjouwen in een groen, zakkerig geval? Dan heb ik hoofdpijn. Bied eventueel paracetamol aan. Of lees met mij Prediker 9:8 (Draag altijd vrolijke kleren, kies een feestelijke geur). Of nee, doe dat op dat moment maar niet. Het komt vanzelf wel weer goed.

Uitstel

Eigenlijk wil ik naar bed. Maar ik ga niet. Want de vloer in de badkamer is zoooo koud, en de vloer in de slaapkamer, en het tandenpoetswater en alles is boven zoooo koud. Het bed ook.
En vannacht had ik twee nachtmerries, een om drie uur en na een hele tijd klaarwakker liggen om zes uur opeens weer één, en stom, ik zie er tegenop om vannacht weer zo naar te gaan dromen. En dan 's morgens móet ik opstaan. En dan voel ik me gewoon ziek en verdrietig. En dan sta ik op, en dan is alles nog steeds zoooo koud.
Maar ik ben nu zoooo moe.
Kom Lyd, gewoon dóen. Bericht publiceren en huppekee. Morgen gaat het vast beter.

Gouden Hemelbogen?

Grote Broer was jarig en we gingen erheen. Helemaal naar Voorburg in de auto.
De Polletjes hebben een grote afkeer van die enorme Amerikaanse hamburgermultinational, daar zijn ze, op hun leeftijd, uniekst in. Die afkeer is ze met de paplepel ingegoten door Grote Pol, die al zijn bezwaren zeker maandelijks lardeert met bewijzen uit diverse media. Een etentje bij dit bedrijf met de klas van Elias laat hij rustig en moeiteloos aan zijn neus voorbij gaan, Luuk bouwt in zijn werkstuk over New York ook een hoofdstukje in over dit onderwerp (254 vestigingen) en ík probeer hen tevergeefs enige mildheid te leren.
Nu is het door sommigen 'Gouden Hemelbogen' genoemde logo van dit bedrijf op zo'n reis naar het Westen veelvuldig te zien. Borden, restaurants, vrachtwagens, alles wordt op dit teken gescand. Op kilometers afstand ontwaren De Polletjes op hun achterbank het rood en geel al - stoppen acuut met hun smalltalk over kogels en aanverwante artikelen - en beginnen verwoed, kilometers lang, tot er geen glimpje van de Gouden Hemelbogen meer via de achterruit te zien is, schietgeluiden en -gebaren te maken. Daarna hervatten ze nonchalant hun gesprek, precies op het punt waar ze ermee stopten. Nicht P. reed mee en wist niet wat haar overkwam.

Thuis at Nicht P. mee en De Pollen herhaalden deel 1 Samuël 4 voor haar (apocriefe versie): de Israëlieten hadden oorlog met de Filipijnen, er vielen heel veel dooien, de ark van Noach is ook in handen van de Filipijnen gekomen, Pinechas vond de dood en Chof nie. Of Chof toch?
Dat was wel weer een dropje waard.