Uit de praktijk: adverteren

Een eigen bedrijfje hebben vind ik leuk. Ik kan doen waar ik goed in ben, waar ik van hou, ik kan studeren en leer elke dag weer iets nieuws, ik maak kinderen en ouders blij en ook nog op tijden die mij uitkomen. Maar er zitten ook minder leuke kanten aan.
Administratie bijhouden bijvoorbeeld. Belastingaangifte doen. Reclame maken. Netwerken. Bedrijven afpoeieren die jou

• kopieermachines,
• koffieautomaten,
• energie,
• schoonmakers,
• grotere bedrijfsruimte,
• computers,
• pennen,
• flyers,
• spandoeken,
• auto's en
• levensgrote advertenties in kranten willen verkopen.

En dat wil ik allemaal niet. Adverteren doe ik zelluf wel. Bijvoorbeeld met een eenvoudige marktplaatsadvertentie en een facebookpagina die bijna niemand liket (omdat ik er zelden iets nieuw opzet, maar dat komt dus omdat ik zo weinig likes heb).

Sinds een tijdje word ik om de paar maanden gebeld door een magazine dat aan elkaar hangt van advertorials en verspreid wordt in een voor mij veel te grote regio. Ze hebben lucht van mij gekregen en proberen me telkens zover te krijgen dat ik tegen betaling geïnterviewd word. Ze geven themanummers uit en bedenken soms de raarste kronkels om een piepklein praktijkje voor remedial teaching daarin te betrekken. Volgende maand is het borstkankermaand en ik werd gebeld of ik wel een artikeltje wilde waarin ik zou uitleggen wat ik kan betekenen voor ouders die ziek zijn, zodat de kinderen tóch nog dingen kunnen leren. Pardon?
Een vorige keer was het thema opvoeding. Ze wilden een stukkie over welke rol remedial teaching daarin speelt. Uhm, nou, nee. Dan kun je net zo goed iets schrijven over de rol die de pianostemmer daarin speelt.
Straks gaan ze me voor het kerstnummer vragen of ik maar even wil vertellen wat mijn praktijk had kunnen betekenen voor de herdertjes in het veld. Ja, want die waren toch ook ongeletterd?

Nee, ik adverteer zelf wel. En ik krijg op die marktplaatsadvertentie heus weleens een reactie: