Omafiets

Ik heb een nieuwe fiets. Een oude nieuwe omafiets. Niet zo een:

maar een superfijne supersonische snelle fiets met maar liefst 21 versnellingen die van mijn moeder is geweest. Helaas kan ze niet meer fietsen na de hersenbloeding die ze vorig jaar kreeg. Ik ben heel blij met de fiets, maar ook heel niet blij. Want fietsen was altijd heel belangrijk en fijn voor mijn lieve moeder. Mijn ouders hebben nooit een auto gehad, zelfs geen rijbewijs, en we deden altijd alles op de fiets, als het echt niet anders kon met het openbaar vervoer. Of meeliftend met anderen. Maar fietsen, dat zit gewoon in ons bloed. En het is echt heel zuur en moeilijk als dat dus niet meer kan.

De fiets is in Huize Pollenstein moeiteloos herdoopt tot 'De Omafiets'. Ik schijn zelfs nog meer op mijn moeder te gaan lijken als ik erop zit. Of dat een voordeel is laat ik maar even in het midden, hè, mam?

Vandaag fietsten Parapol en ik. We bezorgden twee pakketjes van de PPP in een verschrikkelijk vreselijke mooie, maar doolhoverige nieuwbouwwijk in Amersfoort en in Bunschoten-Spakenburg. Dankzij Google Maps hebben we flink wat extra kilometertjes gemaakt.
Maar goed, je komt nog eens ergens.

Hier bijvoorbeeld. Drie keer raden wie er niet, ik herhaal: NIET, even leuk onder dat bordje wilde gaan staan, speciaal voor de foto.

Zo'n fietstocht is erg leerzaam. Ik heb weer heel wat geleerd van Parapol. Bijvoorbeeld dat ik soms, als ik heel erg wil profiteren van iets, wel drie appeltjes van twee walletjes wil eten. En dat het een grote wensdroom van hem is een draadloze tuinslang te ontwerpen.
En ik heb ook geleerd dat het heel handig zou zijn als er bij elke bushalte een plattegrond van de omgeving zou staan die je kunt draaien, alle kanten op. Zodat ook alle vrouwen kunnen kaartlezen en in één keer goed kunnen rijden.